an de wereld van oud ijzer kleefde jarenlang de geur van louche handel en rokerige achterkamertjes. Maar van dat schemergebied is allang geen sprake meer. Vanuit hun vertrouwde pand aan de rand van Westerhaar-Vriezenveensewijk timmeren de neven Jan en Jan Doldersum van het gelijknamige metaalrecyclingbedrijf flink aan de weg om die vooroordelen weg te nemen. Maximaal transparant, optimaal laagdrempelig en volledig controleerbaar.

‍

We spreken de twee neven in hun knusse kantoor annex kantine, bovenin de nok van hun goedlopende bedrijf aan de Garstweg. “Ik ben Jan”, zegt de eerste. “En míjn naam is Jan”, lacht de tweede neef. De ontvangst is in elk geval allerhartelijkst, maar meteen al verwarrend. Want wie is nou wie? “Eigenlijk raakt daar in de praktijk niemand van in de war”, zegt een van de twee Jannen. “Want wij weten wie we zijn en onze klanten ook. Maar wil je een lekkere bak koffie? Dan vertellen we graag hoe het allemaal zit.”

‍

‍

Opa Doldersum

Terwijl zijn naamgenoot wegbeent voor de beloofde bak koffie, steekt de ene Jan Doldersum van wal. Hij vertelt over het ontstaan van het bedrijf. Over opa Doldersum, die midden jaren vijftig met zijn broer een handel in oud ijzer begon. Doldersum BV was een feit en gaandeweg breidden de activiteiten zich meer en meer uit. “Onze grootvader heeft tot zijn eenentachtigste doorgewerkt”, vertelt Jan Doldersum. “Toen hij begon was het alleen een oudijzerhandel en venten. Later kwam er ook nieuwstaal bij, in allerlei soorten en maten. Toen opa ermee ophield, hebben onze vaders het overgenomen.”

‍

“Wij zijn nu de derde generatie die aan het roer staat”

‍

Erin gegroeid

“Maar die zaten toen al tegen de pensioengerechtigde leeftijd aan”, vult de andere Jan aan, terwijl hij de dampende bekertjes koffie op tafel zet. “Wij zijn nu de derde generatie die aan het roer staat. Maar hiervoor stond ik voor de klas en neef Jan zat in de retail. Ik werkte hier al jaren op zaterdag in de hal. We deden hier allebei vakantiewerk toen we nog naar school gingen en kwamen ook allebei in 2012 in loondienst. We zijn dus eigenlijk langzamerhand in het bedrijf gegroeid. Op een heel natuurlijke manier. Dit jaar hebben we het bedrijf definitief van onze vaders overgenomen.”

‍

Luisteren naar de klant

Zonder te veel naar het verleden te willen wijzen, pakken Jan en Jan het helemaal op hun eigen manier aan. “We zijn geen oudijzerboer, maar een professioneel metaalrecyclingbedrijf dat ook nieuwstaal verkoopt”, vertelt de oud-retailmedewerker. “Kijk, onze vaders hebben het altijd gedaan zoals zíj het gewend waren. Dat ging nu eenmaal zo. Maar de afgelopen jaren werd het steeds meer ons bedrijf en wij doen het zoals wíj vinden dat het moet. Niet omdat we het altijd zo deden, maar omdat we goed luisteren naar de klant. Daar passen we onze handelwijze op aan. We zijn kritisch en willen altijd verbeteren.”

‍

“Alles is hier honderd procent open en transparant”

‍

Open en transparant

De neven zijn het er wel over eens dat de tijd de afgelopen twintig jaar een beetje heeft stilgestaan in het bedrijf. Oud-onderwijzer Jan knikt. “Maar we hebben het voortvarend aangepakt. Het cliché over dit wereldje is bijvoorbeeld dat er een beetje een louche geur aan zit. Dat is bij ons zeker niet het geval. Alles is hier honderd procent open en transparant. De klant ziet op de weegbrug meteen wat het gewicht is. Alle stappen zijn controleerbaar. Bij het kassasysteem is ook precies te zien wat we doen. We hebben het steeds beter voor elkaar.”

‍

Niks meer dan de jongens

Qua uitbetaling en logistiek hebben de neven ook een hoop verbeterd aan de Garstweg. “En dat werkt”, stelt de oudste Jan. “Qua klandizie is het nu veel drukker. Maar ook op personeel vlak gaat het geweldig. Met ons erbij zijn we met zeven werknemers. Wij zijn niks meer dan de jongens die hier werken. Zij werken niet voor ons, want we werken hier mét elkaar. De sfeer op de werkvloer is nog nooit zo goed geweest en alles is bespreekbaar. De betrokkenheid van het team is groter dan in het verleden. Wij weten zeker dat onze klanten dat in positieve zin merken.”

‍

‍

Fooienpot

Ook op een ander vlak is er veel veranderd. De maatschappelijke betrokkenheid is gegroeid. “Zonder meer”, beaamt de jongste Jan. “Patserigheid en hebberigheid passen ons niet. We sponsoren en doneren best veel. En omdat we nu eenmaal veel met contant geld werken, hebben we dikwijls ook een goedgevulde fooienpot. De inhoud daarvan gaat steevast naar het goede doel. Vorig jaar ging de fooienpot naar Stichting Manna, de voedselbank. Als wij het goed hebben, dan een ander ook. Dat is onze stelregel.”