uren, langdurig, duurzaam: het nieuwe credo in de hedendaagse maakindustrie. Zonder zo’n duurzaamheidslabel doe je niet meer mee. De circulaire economie vraagt om levensbestendige producten. Daar zitten verdraaid goeie kanten aan, maar er schuilt ook een addertje onder het gras.
Duurzaamheid is een relatief begrip. Immers, niets is voor de eeuwigheid, behalve een verblijf in de hemel. Naar verluidt is het domicilie in de hel ook redelijk consistent. Desondanks wordt duurzaamheid - door de overheid als heilige graal gepredikt - maar al te graag door het bedrijfsleven omarmd. Ze symboliseert namelijk noeste degelijkheid en biedt nieuwe kansen.
Neem een woning. Die wordt tegenwoordig alleen nog opgetrokken van onverwoestbaar materiaal en dichtgeschroefd als sperziebonen in blik. En natuurlijk met het zonnetje in huis en wind op het dak. Verzin maar eens een betere slogan om een nieuwe woonstulp aan de man te brengen. Vrouw mag ook.
Over man en vrouw gesproken. Hoe mooi zou het zijn wanneer de duurzaamheidsmissie ook soelaas zou bieden voor intermenselijke relaties. Wat te denken van het instituut huwelijk. Ooit als hoeksteen van de samenleving onwankelbaar, tegenwoordig steeds vaker over de datum. Veertig procent van de echtverbintenissen rammelt, implodeert, explodeert. Het klimaat thuis kan dan wel aan alle duurzaamheidseisen voldoen, de mensen die er wonen lijden aan chronisch zuurstofgebrek. Gevolg: ‘Nus onder ’n boom.’ Lieden die na een miskleun op herhaling gaan, komen nog vaker bedrogen uit. Zestig procent van de tweedehandshuwelijken gaat naar de gallemiezen. Kennelijk nog nooit van de ezel en de steen gehoord. En dan hebben we nog de categorie notoire volhouders zonder perspectief. Echtparen die de liefde allang door voor- en achterdeur hebben zien vluchten, maar desondanks in a struglle for life proberen de relatie overeind te houden. Waar Pfizer, AstraZeneca en Janssen Covid-19 bestrijden, moet een vaccinatie voor duurzame liefdesrelaties nog worden uitgevonden. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Er zijn nog talloze geliefden die een leven lang zielsgelukkig met elkaar zijn. Diamanten huwelijken bestaan nog, al worden ze zeldzaam.
Ook God kan wel een duurzaamheidsinjectie gebruiken. Ooit door de mensheid als Verlosser op het schild gehesen, nu ten prooi aan deerniswekkend verval. Religies eroderen, supporters blijven weg, priesteropleidingen lopen leeg, godshuizen wacht de sloopkogel.
De moraal van dit verhaal. Werken aan duurzaamheid is een nobel streven zolang we de inhoud niet over het hoofd zien. Een al te overdadig geïsoleerde woonstulp leidt tot verstikking. Datzelfde geldt voor menselijke relaties. Ook al zullen er ongetwijfeld gasten zijn die denken: duurzaam, het zal mijn tijd wel duren.
