oen dertien jaar geleden de voedselbank in de gemeente wel wat coördinatie kon gebruiken, pakte Bertus Akse (1953) de handschoen op. Samen met vele tientallen vrijwilligers gaf hij de afgelopen jaren Stichting Manna vorm en inhoud. Vanuit zijn christelijke levensvisie was naastenliefde steevast zijn drijfveer. Nu de organisatie staat, vindt Bertus het tijd voor een stapje terug. Een klein stapje dan, want helemaal loslaten kan hij het nooit.
We spreken Bertus Akse in het voormalige schoolgebouw aan het Linderveld aan de westelijke rand van Vroomshoop. Nog niet zo lang geleden klonken hier in de schoolpauzes nog opgewonden kindergeluiden. Maar drie jaar geleden fuseerde basisschool De Linde met de Kennedyschool tot CBS ’t Groeipunt aan de Stobbelaan. Het schoolgebouw kwam leeg te staan en Bertus zag een geweldige kans voor zijn Manna. De geboren Daarlervener ging in gesprek met de gemeente en de rest is geschiedenis. Toch?
Het begin
“Ging het maar zo gemakkelijk,” glimlacht Bertus Akse. “In 2007 waren een paar dames bezig met het opzetten van een voedselbank, toen ze merkten dat het ze over de schoenen liep. Er werd gewerkt vanuit een garage bij mensen thuis. Ze klopten aan bij het Diaconaal Platform Twenterand voor hulp. Omdat ik daarvan voorzitter was, werd ik automatisch de kartrekker. Zo gaan die dingen. Met een aantal andere diakenen uit Twenterand en de oorspronkelijke initiatiefnemers hebben we toen Stichting Manna opgericht.”
“Alleen de buitenkant van het gebouw herinnert eigenlijk nog aan de oude school van weleer”
Snelle groei
Gaandeweg groeide de voedselbank. Bertus weet het nog goed: “Van een schuur aan de Hammerweg in Vriezenveen naar een plek aan de Boslandweg. Toen brachten we de boodschappen bij de mensen thuis. In 2010 gingen we in één jaar tijd van vijfendertig naar liefst honderd gezinnen. Dus die locatie werd ook te krap. Bovendien hadden we veel te weinig vrijwilligers om alles nog rond te brengen. Niet veel later konden we terecht bij Dubbink aan de Bedrijfsweg. Daar konden onze cliënten het komen afhalen. Voor ons was dat veel handiger.”
Een nieuwe plek
Zoals zoveel in het leven, bleek ook die plek niet voor de eeuwigheid. Bertus schudt zijn hoofd. “Prachtig dat Dubbink ons vier jaar gratis het gebouw in bruikleen had gegeven, maar uiteindelijk moesten we ook daar weg. We hadden al eerder eens met de gemeente Twenterand om tafel gezeten om het te hebben over de voormalige basisschool De Linde in Vroomshoop. In april 2019 ging ik met pensioen. Nog diezelfde maand tekenden we een contract met de gemeente over het beheren van dit oude schoolgebouw. We kregen het in bruikleen van de gemeente en vanaf dat moment is het best snel gegaan.”
Ziel onder de arm
Sinds het tekenen van het contract is Bertus bijna dag en nacht in het gebouw. “Samen met een heleboel vrijwilligers hebben we bergen verzet om het gebouw naar onze zin te maken. Het was een megaklus. Om het gebouw heen was het één grote bende, met troep, spuiten, condooms, hoge heggen en massa’s onkruid. Er lag zoveel werk! Op een dag kwam ik hier aan en bleken alle ramen ingegooid. Ik kon wel janken. Toen heb ik hier echt een tijdje heel treurig met de ziel onder de arm rondgelopen,” bekent Bertus.
Schouders eronder
Maar Bertus en zijn groeiende leger vrijwilligers zetten de schouders eronder. “We moesten door,” klinkt Bertus strijdvaardig. “Want ook binnen de muren van de oude school moest alles anders. Er waren geen verwarming, geen interieur en geen geld. Met gerichte fondsenwerving en een hoop vrijgevigheid hebben we veel kunnen bereiken. Zo kregen we van de Rabobank 25.000 euro. Toen konden we centrale verwarming laten aanleggen. Een geweldig begin. Met veel vrijwilligers hebben we hier intern alles gesloopt. Soms met wel dertig man tegelijk.”
Corona
Tot januari 2020 werd er bikkelhard gewerkt. Eindelijk kon er verhuisd worden naar de nieuwe plek aan de rand van het kanaaldorp. “Eind februari opende toenmalig burgemeester Van der Kolk ons nieuwe onderkomen,” weet Bertus nog heel goed. “Dat was een glorieus moment. Ik was trots als een pauw. Er was zóveel werk verzet door al die vrijwilligers. Alleen de buitenkant van het gebouw herinnert eigenlijk nog aan de oude school van weleer. De rest is compleet anders ingericht. In maart 2020 konden we van start. Toen brak de coronapandemie uit.”
Mondkapjes en handschoenen
Maar ook het coronavirus kreeg de mensen van Manna er niet onder. “Een voedselbank kun je nou eenmaal niet stoppen,” legt Bertus uit. “We schreven allerlei protocollen om tóch door te kunnen en mensen die het nodig hebben te kunnen helpen. Met mondkapjes op, handschoenen aan en winterjacks tegen de kou. We spraken af dat mensen achter het gebouw op de parkeerplaats gewoon in hun auto konden blijven zitten. Op aanwijzing kon men dan naar binnen, op afstand, met mondkapje en een gereinigd winkelwagentje. Dat werkt perfect.”
Naastenliefde
De bevlogenheid van Bertus spreekt uit zijn ogen. Hij moet lachen als we vragen waarom hij dit eigenlijk allemaal doet. “Ik vraag me nooit af hoe mensen in deze situatie terecht zijn gekomen ik help gewoon. Als christen is het heel normaal dat je voor je naasten zorgt. Zorg voor de ander is altijd mijn drijfveer geweest. En het kan iedereen gebeuren hoor. Ontslag, echtscheiding, ziekte, verslaving, overlijden. Het kan je ineens overkomen. Dan is het fijn dat je kunt rekenen op Manna.”
“Ik vraag me nooit af hoe mensen in deze situatie terecht zijn gekomen, ik help gewoon”
Verslaving
Soms is er ook sprake van verslavingsproblematiek, weet Bertus inmiddels. “In ons gebouw kunnen cliënten daarom ook terecht bij Stichting Lichtpunt Twenterand. Samen met Manna en Stichting Boot (schuldhulpverlening-red.) werken we samen om ontstaan, instandhouding en terugkeren van verslaving te voorkomen. Onder de noemer Vroegsignalering Twenterand helpen we de persoon die worstelt met zijn verslaving en hun omgeving zoeken naar passende oplossingen. Dat doen we zonder oordeel. We zijn er onvoorwaardelijk voor iedereen.”
Lummeltijd
En nu zit het werk erop? “Nou, de organisatie staat goed,” zegt Bertus. “We kunnen bouwen op ongeveer honderd betrokken vrijwilligers en we bieden een veilige plek voor iedereen. Wat dat betreft zit mijn werk er wel op. Ik had eigenlijk wat eerder willen stoppen. Ik had wel behoefte aan af en toe wat lummeltijd. Dit is voor mij het moment om een stapje terug te doen. Stichting Manna moet geen Bertus Akse-dingetje worden. Ik heb het al die jaren met hart en ziel gedaan en blijf gewoon vrijwilliger hoor. Helemaal loslaten kan ik het niet. Manna zit in mijn hart.”
Met dank aan het bedrijfsleven!
Als geen ander weet Bertus Akse dat Manna veel aan het Twenterandse bedrijfsleven te danken heeft. “De samenwerking is echt top. Ze denken regelmatig aan ons, met materiaal, geld en mankracht. Deze verbouwing was mogelijk dankzij ruim 90.000 euro aan fondsen. Maar evenveel is ook gedaan in manuren en materiaal. Werkgevers begrijpen dat ook veel van hun medewerkers inwoners van Twenterand zijn en het soms moeilijk hebben. Ik ben er trots op dat er nu staat wat er staat. Mede dankzij het Twenterandse bedrijfsleven!”
